Winter?

December, de zoveelste vorstvrije maand

De winter is dit jaar in geen velden of wegen te bekennen. En dat is niet voor het eerst. Ik herinner me dat een paar jaar geleden de skipistes zelfs moesten worden opgespoten met enorme hoeveelheden kunstsneeuw, maar dat ondanks dat de paardenbloemen er gestaag doorheen bleven groeien. Dit jaar hebben we ook nog eens met  het coronavirus te maken en is de hamvraag voor iedere skiefanaat: 'kan ik deze winter, sneeuw of geen sneeuw,  überhaupt wel op wintersport?'

Met deze gedachte in mijn achterhoofd realiseer ik mij dat december voor de tweede keer een vorstvrije maand dreigt te worden, maar als ik mijn man in het weekend voor kerst enthousiast  het gras zie maaien krijg ik prompt de slappe lach. Ik vraag me tegelijkertijd af of ze in Limburg misschien ook al zijn begonnen met het steken van de eerste asperges. Als ik uitgelachten ben overvalt me plotseling een moment van weemoed bij de gedachte aan sneeuwballen gooien, schaatsen, de elfstedentocht en natuurlijk een witte kerst!

Ik werd iedere dag geconfronteerd met een bak hooi on the rocks

Maar elk voordeel heeft zijn nadeel, want toen ik jaren geleden, samen met mijn paarden, mijn intrek in de boerderij in Wapenveld nam had ik geen idee dat de winter niet alleen mooie kanten heeft. Ik zou er al heel snel achter komen dat het buitenleven met paarden, zeker in de winter, zeer oncomfortabel kan zijn.

Behalve dat sneeuwruimen op een groot terrein geen sinecure is, had ik één grote angst en dat was dat de paarden op weg naar de wei de benen zouden breken. Juist als het gesneeuwd had stierden ze als een kip zonder kop de stal uit. Ze hielden totaal geen rekening met het gevaar voor gladheid. In de wei aangekomen volgde de tweede explosie, waarna  ze uitgelaten de witte wereld konden inspecteren.

Omdat er niets te eten was, moest ik zo’n beetje de hele dag hooi serveren. Ten eerste om ze warm en bezig te houden en vervolgens om te voorkomen dat ze aan de omheiding zouden beginnen.

Als de temperatuur onder de - 20°C zakte, knapten steevast de waterleidingen. Na een enorme dweilpartij, moest vervolgens iedere emmer water door mij persoonlijk naar de wei of de stal worden gebracht. Een geluk bij een ongeluk was dat mijn buitenbak intussen ook in een ijsbaan was veranderd en ik toch niet meer kon rijden. Hier won ik gelukkig een deel van mijn verloren tijd weer terug.

Fotograferen in de sneeuw
Ook het fotograferen ging mij in die periode minder goed af. Als amateur stond mijn camera toen nog op de automatische stand. Ik schoot slechts af en toe een foto en had geen idee dat sneeuw op een foto snel te blauw wordt. Toen ik het resultaat bekeek schrok ik zo van de knalblauwe foto's dat ik even dacht dat mijn camera het begeven had. Hoe kon ik weten dat je de witbalans warmer kunt zetten om dit te voorkomen.

Wellicht denk je dat een echte winter niet aan mij besteed is, maar niets is minder waar.
Na wekenlang op een kletsnatte paddock te hebben uitgekeken, verlang zelfs ik naar vorst en sneeuw. Gelukkig is de winter nog niet voorbij dus is de kans op een serie winterse portretten nog steeds aanwezig. En de extra verzorging van mijn paarden? Die klus neem ik dan graag voor lief!