De Trailer!?

De trailer

Een sleurhut voor paarden? Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht ooit zo'n ding aan te schaffen. Laat staan dat je je paard, alias vluchtdier, ook nog moest verleiden om in te checken. Alle paardenmensen met een trailer zullen het beamen, als je uiteindelijk de stang achter je paard hebt bevestigd en de klep hebt gesloten is je humeur meestal tot ver onder het vriespunt gedaald.

Toen ik het liedje van Gordon op de radio hoorde....

Candy, ons oudste paard had een broertje dood aan reizen, maar mijn paarden hadden geen van allen een negen tot vijf mentaliteit dus werden doorgaans ’s nachts of in het weekend ziek en dat was nou net niet het moment om buren (met trailer) op te trommelen voor een paniekerig ritje naar de kliniek. Terwijl ik mijn rijbewijs bestudeerde, die gezien mijn leeftijd ooit zonder ervaring of diploma was voorzien van een fraaie E, hoorde ik het liedje van Gordon op de radio, met de titel ‘zeg nooit nooit’ en je raadt het al, ik ging overstag voor een tweedehands exemplaar.

Ik kon na het bezoek aan de dierenarts zelf 112 bellen

Ze aarzelde geen moment en knalde met haar volle gewicht naar buiten
Candy, was geen fan van de dierenarts en had  ook nog eens een broertje dood aan reizen. Dus instappen deed ze onder protest en tijdens de ontruiming moest je als een razende reporter de balk achter haar weghalen. Want zodra het teken riemen los aanging spoot zij, alsof de duivel haar op de hielen zat, richting de uitgang. Meestal kreeg ik de stang, tijdens het lossen dan ook zonder pardon in mijn maag geramd en kon na het bezoek aan de dierenarts zelf 112 bellen. Nikita, onze kersverse moederpaard, was iets beter opgevoed. Laden ging redelijk en uit de trailer stappen kon ze helemaal zelf tot ik op een dag vergat haar los te maken aan de voorkant. Ze aarzelde geen moment en knalde met haar volle gewicht naar buiten, waarna ze met zwiepende touwen theatraal achter de klep van de trailer ter aarde stortte. Gelukkig liep het goed af en hoefde ik niet terug naar de kliniek.

Met een schok realiseerde ik mij dat wij inmiddels een veulen hadden

Toch lukte het ons ondanks alles het steeds beter om per trailer de paarden op de plaats van bestemming te krijgen en nog belangrijker, weer veilig thuis te komen. Missie geslaagd zou je zeggen. Tot ik mij met een schok realiseerde dat we inmiddels een veulen hadden. Ooit zou het moment daar zijn, dat zij acte de présence moest geven voor een rondje langs de velden. Omdat ons zonnetje in huis jong, nogal onbesuisd was en doorgaans haar eigen kracht ook nog eens niet kende, verheugde ik me hier geenszins op.

Ik bedacht me geen moment en belde de dierenarts voor een verdovend middel

Toen de dag aanbrak dat ons veulenkind een half jaar werd en voor een poosje moest verhuizen, bedacht ik me dan ook geen moment. Ik belde de dierenarts voor een verdovend middel. Zo zou ons veulen tenminste veilig op haar logeeradres arriveren en wist ik zeker at mijn inmiddels toch zeer gewaardeerde trailer ook zonder kleerscheuren uit de strijd zou komen.